Vorig jaar hebben we ontdekt dat veel groot zeegraszaden die we gebruiken voor het zeegrasherstel in de Waddenzee besmet zijn met een waterschimmel (Phytophthora gemini). Besmette zaden bleken minder kiemkracht te hebben en weinig besmette zaden ontkiemden (4%). Ook de zaden die we in augustus op Sylt hebben opgehaald bleken weer besmet te zijn. Om de kiemkracht te bepalen laten we de zaden nu kiemen op petrischalen (zie foto hieronder). Er lijken nu meer besmette zaden te kiemen dan vorig jaar, maar na de eerste kieming groeien ze niet meer door (zie bruinen kiempjes linksonder). Daarentegen komt uit de  niet-besmette zaden een mooi groen kiemplantje. Zo kunnen we met een simpel testje kijken hoeveel procent van de zaden kiemt en een schatting maken van de impact van de waterschimmel op de zaden die momenteel bewaard worden in de koeling.

 

Gisteren hebben the fieldwork company en de Waddenunit voorbereidingen getroffen voor het uitzaaien van zeegraszaad ten noorden van Griend in april. Hiervoor hebben ze een scherm gebouwd dat het zeegras moet beschermen tegen golven. Begin april komen er nog twee schermen bij en wordt er bepaald op welke afstand van het scherm er moet worden gezaaid om optimaal gebruik te kunnen maken van de golfbrekende werking van het scherm. Door de plaatsing van de schermen hopen we het zeegras nét dat extra steuntje in de rug te kunnen geven om op deze plek tot een succesvolle vestiging te kunnen komen.

Vandaag publiceren onderzoekers van de Rijksuniversiteit Groningen, Radboud Universiteit en NIOZ een artikel in het vooraanstaande wetenschappelijke tijdschrift Current Biology over hoe droogte door klimaatverandering de samenwerking tussen kleine schelpdiertjes en zeegras kan verstoren, met grootschalig afsterven als gevolg.

Deze studie is uitgevoerd in het zustergebied van de Waddenzee, de Banc d’Arguin in Mauritanië. Dit is het gebied waar heel veel van onze wad- en zeevogels overwinteren. In 2012 observeerderen Nederlandse onderzoekers daar een bijzonder fenomeen: de groene zeegrasvelden bleken massaal af te sterven. Dit bleek het gevolg van extreme droogte in 2011, waardoor het belangrijke samenwerkingsverband (symbiose) tussen mosseltjes en zeegras, door dezelfde onderzoekers voor het eerst beschreven in 2012, faalde wat het afsterven versnelde.

Dit samenwerkingsverband komt in Nederland niet voor, maar in de (sub-) tropen zou het interessant zijn om rekening te houden met het belang van dit mutualisme bij bijvoorbeeld zeegrasherstel

 

Biologen van de Rijksuniversiteit Groningen, Radboud Universiteit Nijmegen en het NIOZ publiceren vandaag een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings B waarin zij laten zien dat zeegrasvelden niet alleen de lokale biodiversiteit verhogen, maar ook de structuur en de samenstelling van het voedselweb.

Het bijzondere is dat zeegrassen dit niet rechtstreeks doen, door als voedselbron te fungeren, maar met name door structuur te bieden waar soorten zich in kunnen verschuilen en  aan vast kunnen hechten. Hetzelfde geldt voor een ander belangrijk kustsysteem: kwelders.

Het onderzoek heeft plaatsgevonden in de tropische zeegrasvelden van Mauritanië (Banc d’Arguin) en op de kwelders van de Oost-Amerikaanse staat Rhode Island.

De figuur hieronder illustreert wat er met een voedselweb gebeurt wanneer slijkgras (links) of klein zeegras (rechts) een onbegroeid systeem koloniseert.