Het zeegras bij Griend groeit uitbundig. Op de uitzaailocatie waar het zaad in maart de bodem in is gespoten staan nu duizenden planten. Zowel ín als buiten de proefvlakken.

Op deze locatie testten we verschillende zaaimethodes uit, zoals beschreven in de blog van 28 juni. We bekijken de effectiviteit van de zaaidiepte, aantal zaden per injectie en aantal injecties per vierkante meter.

De eerste resultaten laten inderdaad zien dat sommige zaaimethodes bij Griend beter werken dan anderen. Het hoogste aantal planten per vierkante meter (>12/m2) vonden we bij de inzaaimethode waarbij we de zaden op 4 cm diepte in de bodem spoten, met 20 zaden per injectie en 100 injecties per vierkante meter. Echter, de ‘behandeling’ waarbij we 2 zaden/injectie in de bodem spoten lijkt bijna net zo effectief (# 10/m2).

Diep zaaien lijkt dus te werken. Waarschijnlijk komt dit doordat er dan minder ‘bolletjes’ modder met zaden wegspoelen uit de injectiegaatjes. En dat er veel zaden zijn weggespoeld blijkt wel uit het oppervlak waarover de groot zeegrasplanten verspreid zijn: rondom de proefvlakken is een heel veld ontstaan en tot op wel 2 km verderop zijn er nog planten aangetroffen.

Een andere leuke observatie is het zogenaamde ‘biobouwende effect’ in de proefvlakken met veel planten. Alleen in deze vlakken is het sedimentprofiel opgehoogd, wat er sterk op wijst dat de planten in hoge dichtheden sediment invangen. Of dit positief is voor de planten moet nog blijken. Hopelijk kunnen ook de hoger-liggende planten de huidige hoge temperaturen weerstaan. Begin september gaan we weer kijken en kunnen we definitieve conclusies trekken over de uitkomst van deze proef.

In Nederland zijn groot & klein zeegras zeldzame en beschermde plantensoorten. In andere delen van Noord-West Europa zijn uitgestrekte zeegrasvelden gelukkig gebruikelijker. Zo ook in het heldere Atlantische water van West-Ierland. In onder andere de Connemara is in vrijwel elke beschutte baai groot zeegras te vinden. De onderwaterweides zijn ook op google earth te vinden als zwarte vlekken in het helderblauwe water. Sommige velden groeien op een diepte van wel meer dan 8 meter omdat het water zo helder is en het zonlicht diep doorlaat.

Net als elders vormen de zeegrasvelden oases op een anders kale zandbodem. Zo bieden ze een schuilplaats aan onder andere zeenaalden en spinkrabben. Het zand waar zeegras op deze locaties in groeit is behoorlijk grof, en bestaat voornamelijk uit de kalkskeletjes van algen. Deze kalkhoudende algen lijken zelfs een beetje op koralen. Door hun kalkskelet vinden grazers ze niet lekker en worden ze met rust gelaten. Als ze afsterven blijven alleen hun kalkhoudende delen over die zich vervolgens met zand mengen.

In de Ierse zeegrasvelden mengt zeegras zich met kelp. Kelp is een groep van bruinwieren (sommige zijn eetbaar) die ook rijke structuren vormen onderwater. Anders dan zeegrassen hebben kelpen echter geen wortels. Ze staan dus niet verankert ín het sediment, maar hebben rotsen nodig om zich met hun ‘voetjes’ aan te hechten. Omdat de meeste zeegrassoorten zacht substraat (in plaats van harde rotsen) nodig hebben, komen kelpen en zeegrassen niet vaak samen voor.

Kom je ook zeegras tegen op reis? Maak dan een aantal foto’s en upload de foto’s op seagrassspotter.org en help mee om een beter overzicht te genereren van het voorkomen van zeegras op wereldwijde schaal!