Zeegras is een groep van bijzondere planten die hun hele levenscyclus in zeewater door kunnen brengen. Ze bloeien onderwater, verspreiden hun zaden via zeewater en ontkiemen vervolgens in de zee. Ze groeien in ondiepe kustgebieden over de hele wereld, van droogvallende wadplaten tot op een diepte van maximaal 50 meter, wanneer het water erg helder is, zoals in de Middellandse Zee

Zeegras geeft de ecologische toestand van intergetijdengebieden aan. Deze biobouwer laat zien hoe het staat met de natuurkwaliteit. Hoe meer zeegras, hoe hoger de biodiversiteit en hoe waardevoller de natuur in het gebied. Zeegras biedt een woon- of schuilplaats voor planten en dieren die op hun beurt als voedsel dienen voor vogels en vissen.

Een bijzondere eigenschap van zeegras is dat ze uitgestrekte velden kunnen vormen, deze zeegrasvelden vormen belangrijke ecosystemen in kustgebieden over de hele wereld. Deze ecosystemen bieden een leefomgeving voor talrijke diersoorten, waaronder ook bedreigde soorten zoals zeekoeien en zeeschildpadden. Wat niet veel mensen weten is dat zeegrasvelden qua waarde, productiviteit en biodiversiteit te vergelijken zijn met koraalriffen, mangrove bossen en kwelders. Ze leveren dan ook veel ecosysteemdiensten zoals kustbescherming, koolstofopslag, waterzuivering en kraamkamer voor commerciële vissoorten. Helaas gaat het erg slecht met zeegrasvelden, wereldwijd verdwijnen deze essentiële kustecosystemen in rap tempo. Dit komt voornamelijk door menselijke activiteiten in kustgebieden, zoals vervuiling, overbemesting, baggerwerkzaamheden en erosie.

Er bestaan meer dan vijftig soorten zeegras. In Nederland komen slechts twee soorten zeegras voor: klein zeegras (Zostera noltii) en groot zeegras (Zostera marina), in de delta (Oosterschelde) en in de Waddenzee.

Nu is zeegras in Nederland zeldzaam. Maar dat was niet altijd zo. Tot in 1930 was zeegras een belangrijke bron van inkomsten voor mensen in Wieringen, Texel, Terschelling, Urk, Schokland en Elburg. Zij oogstten het wier (groot zeegras) van de wadplaten. Het droge wier werd verwerkt in allerlei gebruiksmaterialen zoals matrassen en kussens. Het wier gebruikte men ook wel bij de aanleg van dijken. Na de aanleg van de Afsluitdijk verdwenen de duizenden hectares zeegrasvelden. De oorzaken daarvan zijn een wierziekte, het verdwijnen van de Zuiderzee, de invloed van de Afsluitdijk en de verslechterde waterkwaliteit.

Tegenwoordig komt zeegras in de Waddenzee nog spaarzaam voor. De beste plekken zijn bij het Uithuizerwad, Schiermonnikoog, Rottum en op de Hond en de Paap in de Eemsmonding bij Delfzijl. In de Zeeuwse Delta komt zeegras voor in de Oosterschelde en de Westerschelde (Sloehaven).