Biologen van de Rijksuniversiteit Groningen, Radboud Universiteit Nijmegen en het NIOZ publiceren vandaag een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings B waarin zij laten zien dat zeegrasvelden niet alleen de lokale biodiversiteit verhogen, maar ook de structuur en de samenstelling van het voedselweb.

Het bijzondere is dat zeegrassen dit niet rechtstreeks doen, door als voedselbron te fungeren, maar met name door structuur te bieden waar soorten zich in kunnen verschuilen en  aan vast kunnen hechten. Hetzelfde geldt voor een ander belangrijk kustsysteem: kwelders.

Het onderzoek heeft plaatsgevonden in de tropische zeegrasvelden van Mauritanië (Banc d’Arguin) en op de kwelders van de Oost-Amerikaanse staat Rhode Island.

De figuur hieronder illustreert wat er met een voedselweb gebeurt wanneer slijkgras (links) of klein zeegras (rechts) een onbegroeid systeem koloniseert.

Deze figuur laat zien dat de complexiteit van het voedselweb toeneemt door het koloniseren van een systeem door slijkgras (A-C) en klein zeegras (D-F). Elk bolletje staat voor één soort en de lijnen zijn de verbindingen tussen soorten. In rood zijn de primaire producenten weergegeven (planten, algen, etc.), in oranje de eerste orde consumenten en in geel de tweede orde consumenten.