In Nederland zijn groot & klein zeegras zeldzame en beschermde plantensoorten. In andere delen van Noord-West Europa zijn uitgestrekte zeegrasvelden gelukkig gebruikelijker. Zo ook in het heldere Atlantische water van West-Ierland. In onder andere de Connemara is in vrijwel elke beschutte baai groot zeegras te vinden. De onderwaterweides zijn ook op google earth te vinden als zwarte vlekken in het helderblauwe water. Sommige velden groeien op een diepte van wel meer dan 8 meter omdat het water zo helder is en het zonlicht diep doorlaat.

Net als elders vormen de zeegrasvelden oases op een anders kale zandbodem. Zo bieden ze een schuilplaats aan onder andere zeenaalden en spinkrabben. Het zand waar zeegras op deze locaties in groeit is behoorlijk grof, en bestaat voornamelijk uit de kalkskeletjes van algen. Deze kalkhoudende algen lijken zelfs een beetje op koralen. Door hun kalkskelet vinden grazers ze niet lekker en worden ze met rust gelaten. Als ze afsterven blijven alleen hun kalkhoudende delen over die zich vervolgens met zand mengen.

In de Ierse zeegrasvelden mengt zeegras zich met kelp. Kelp is een groep van bruinwieren (sommige zijn eetbaar) die ook rijke structuren vormen onderwater. Anders dan zeegrassen hebben kelpen echter geen wortels. Ze staan dus niet verankert ín het sediment, maar hebben rotsen nodig om zich met hun ‘voetjes’ aan te hechten. Omdat de meeste zeegrassoorten zacht substraat (in plaats van harde rotsen) nodig hebben, komen kelpen en zeegrassen niet vaak samen voor.

Kom je ook zeegras tegen op reis? Maak dan een aantal foto’s en upload de foto’s op seagrassspotter.org en help mee om een beter overzicht te genereren van het voorkomen van zeegras op wereldwijde schaal!